نامه های امام زمان(عج) – نامه ی دوم (نامه ی حضرت مهدی به مهزیار)
در توقیع دوم استدال امام زمان(عج) جهت اثبات امامت خویش برای محمد بن ابراهیم بن مهزیار نقل شده است که در ادامه می خوانیم.
مهزیار کیست؟
از آنجایی که در نامه های معتددی سخن از فرزندان مهزیار به میان خواهد آمد به همین جهت توضیح کوتاهی درباره ایشان ارائه می کنیم:
مهزیار یکی از نصارای معاصر با امام رضا(ع) بود، او توفیق یافت تا به دین اسلام مشرف شود و به تبع ایشان فرزندان او مانند علی و ابراهیم در کودکی اسلام برگزیدند و توفیق آشنایی با اهل بیت باعث شد تا آنها به تشیع حقیقی بپیوندند.
علی بن مهزیار از علمایی بود که در عصر خود دارای تالیفات زیادی بود و او امام رضا(ع) روایات نقل کرده و مورد اعتماد ائمه بوده و در زمان امام علی النقی(ع) سمت وکالت ایشان را در برخی مناطق داشته است.
این دو بزرگوار فرزندانی به نام محمد داشته اند، که در توقیعات آمده هر دوی ایشان مدتی گرفتار شک و تردید در امامت حضرت ولی عصر(عج) شده بودند. اما به خاطر روح پاک و حقیقت جویی که داشته اند، شک و تردید از ایشان زائل شده و به راه روشن هدایت شده اند و حتی بعد از پدرشان وکالت امام زمان (عج) را نیز بر عهده داشته اند.
- مطالبی که در این نامه نقل شده مربوط به محمد بن ابراهیم بن مهزیار است.
نامه دوم
از محمد بن ابراهیم بن مهزیار نقل شده است که ایشان با شک و تردید در مورد امام عصر(عج) وارد عراق شد.
نامه ای از حضرت مهدی(عج) به دست مهزیار رسید که چنین است:
آنچه را که از شیعیان ما در منطقه خودتان حکایت کرده بودی، خواندم؛ در جواب به آنها بگو:
آیا نشنیده اید که خداوند عزوجل می فرماید:
”ای کسانی که ایمان آورده اید، از خدا و رسول او و والیان امرتان اطاعت کنید.“
آیا خداوند به مسأله موقتی امر کرده است یا اینکه به چیزی که تا روز قیامت خواهد بود؟
آیا نمی بینید که خداوند از زمان آدم تا پدرم پیوسته مراکزی را برای مراجع و نشانه هایی را برای هدایت قرار داده است؟
هر گاه که نشانه ای ناپدید می شد، نشانه ای دیگر آشکار می شد و زمانی که ستاره ای افول می کرد، ستاره ای دیگر طلوع می کرد.
زمانی که پدرم وفات کرد، گمان کردید که خداوند سبب و واسطه میان خودش و خلق را برداشته است.
ابداً چنین نیست و تا روز قیامت نیز چنین نخواهد بود و خداوند پیوسته اولیای خود را آشکار خواهد کرد، اگر چه عده ای از آنان ناراحت شوند.
ای محمد بن ابراهیم! در آنچه که به آن اقدام کرده ای، دچار شک و تردید نشو؛
زیرا خداوند زمین را خالی از حجت نخواهد گذاشت.
آیا پدرت قبل از وفاتش به تو نگفت که فوری کسی را حاضر کن تا دینارهایی را که نزد من است و خمس هستند از من قرض بگیرد تا صاحب عصر بدهد؟
زمانی که آمدن آن شخص دیر شد و پدرت ترسید که بمیرد؛ به تو گفت:
آنها را خودت به عنوان قرض بردار و کیسه بزرگی را خارج کرد و سه کیسه نیز در مقابل تو قرار داشت که در آنها دینارهایی با ارزش های مختلف قرار داشتند. تو نیز آنها را از او به رسم امانت گرفتی و پدرت با مهرش آن را مهر کرد و به تو نیز گفت: آنها را (سه کیسه دیگر را) با مهر من مهر کن.
اگر زنده ماندم، که هیچ و اگر مردم اولاً برای خودت از خدا بترس و ثانیاً به خاطر من از خدا بترس و مرا نزد خداوند از حقوق الهی خالص کن تا حقی به گردنم باقی نماند. آن طور باش که من به تو گمان نیکو دارم.
خداوند تو را مشمول رحمت خود بکند! دینارهایی را که از مال ما برداشته ای، سر جایش برگردان که تعداد آنها بیش از ده دینار است.
زمان ما بدترین زمان هاست. خداوند ما را کفایت می کند و بهترین وکیل است.
منبع:
نامه ها و فرمایشات امام زمان در عصر غیبت، امیر سعید سعیدی، انتشارات مسجد مقدس جمکران، چاپ دوم ١٣٩٠، ص ٢٣ الی ٢۵
