دلنوشته مهدوی (یا صاحب الزمان دوستت دارم)

مینویسم برای تو، یا صاحب الزمان...

(دوستت دارم)

‏نمی دانم...

حال خود را نمی دانم

آیا من صادقانه دوستت دارم؟؟؟

یا همچون دیگران برای خودم تو را می خواهم...؟

نمی دانم...

در این زمانه و با این اتفاقات عجیب

چرا حال و هوای دلم اینطور شده است...؟

وقتی با تمام وجودم به تو به فکر می کنم

می بینم تو را می خواهم

و تو را تمام تمنا و آرزوی خود خود می بینم...

 

یا صاحب الزمانتو انتهای هدف من هستی...

اگر نمی خواستمت

کهِ آرزو نداشتم که برای وصالت جانم را فدا کنم...

پس چرا حال دلم خراب است...

آری

من با تمام وجودم خالصانه با تو نبودم

و اعمالم این حقیقت را نشان می داد

ولی وقتی در درون خود سیر می کنم

در انتهای وجودم

این حس زیبا را لمس می کنم

که دوستت دارم...

یا مولانا یا صاحب الزمان ادرکنی و لاتهلکنی

دلنوشته مهدوی (تنها به تو دلخوشم)

می نویسم برای تو یا صاحب الزمان

رنگ تو

در هیاهوی این دنیای هزار رنگ

که هر رنگش کافیست که تو را از من بگیرد

و قلبم را خانه ی هر بره گرگ صفتی کند ...

تنها به تو دل خوشم ...

که تنها من را در این دنیا رها نکنی

و دستم را همچون پدری مهربان بگیری

چون، خود می دانم نجاتم تنها با توست ...

و بدون تو قطعا انسانی هزار رنگ می شوم

که تنها رنگی که ندارد

رنگ توست ...

و من از این می ترسم ...

یا مولانا یا صاحب الزمان ادرکنی و لاتهلکنی

دلنوشته مهدوی (پادشاه عالم، بیا )

   

می نویسم برای تو یا صاحب الزمان...

تو می آیی ... وقتی همه قصد دارند عشق تو‌ را پنهان کنند وقتی قصد دارند تو را از همه فکرها پاک کنند ... نه!!! ای کاش فقط پاک کردن تو از فکر ها بود! می خواهند همه را از تو دور کنند می خواهند همه از تو دل بکنند می خواهند تو  یک غریبه شوی آن ها می خواهند تو رااا... اینجا می شود که می مانی که باید چه کنی... باید بجنگی تا زنده کنی گرچه تو زنده هستی اما تو را باید در دل ها زنده کرد... باید بتازی تا عقب نیفتی... حتی نخوابی که در زمان خواب تو آنها بیدار باشند و ... اما... یک جاهایی میشود که گنگ میشوی یک روزهایی میشود که تنها میشوی... یک وقت هایی میشود که دلت از این همه دشمنی می گیرد... که چراااا...؟؟؟؟ اما باید بدانند که خدا اراده کرده است تو پادشاه عالمیان بشوی... حتی اگر نخواهند. یا مولانا یا صاحب الزمان ادرکنی و لاتهلکنی

دلنوشته مهدوی (منتظرم برای آمدنت)

بیا که بی تو...

  بیا که بی تو نه سحر را طاقتی است و نه صبح را صداقتی؛ که سحر به شبنم لطف تو بیدار می شود و صبح، به سلام تو از جا بر می خیزد. بیا که بی تو آینه ها، زنگار غربت گرفته اند. هیچ کس حریم اطلسی ها را پاس نمی دارد و بر داغ لاله ها در هم نمی گذارد. بیا که بی تو، قنوت شاخه ها، اجابتی جز غروب تلخ خزان ندارد. بی تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر می گیرد؟ کجاست آغوش مهربانی که دل های زخمی را به ضیافت ابریشمی بخواند؟ ای آبِ آب! رودخانه ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار، به سوی دریای ظهور تو شتابان اند. قامتی به استواری کوه، دلی به بی کرانگی دریا، طراوتی به لطافت سبزینه ها، سینه ای به فراخی آسمان ها و صمیمتی به گرمی خورشید می خواهد تا بشود تو را خواند و کاروان دل ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکی بیش نیست، از دل شکسته ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعای ماست. یا صاحب الزمان

دلنوشته مهدوی (تو می آیی)

زمان گذشت...

زمان گذشت و قلبم گواهی می دهد که به یقین تو می آیی. تو می آیی و آیینه های زنگار گرفته قرن ها جهالت و سکوت و روزمرگی را دوباره جلا خواهی داد. تو می آیی و قلب های سیاه شده از تنهایی را دوباره با حضور روشنی بخش خود نورانی خواهی کرد. تو می آیی و دلم را خویشاوند تمام پنجره های جهان می کنی. تو می آیی و چشمان جهان را به آبشاران زلال معنویت پیوند می زنی. تو می آیی و فریادهای فرو خفته ستمدیدگان جهان را معنا می بخشی. تو می آیی و گوش جهان را که از فریادهای گوشخراش شیاطین کفر و الحاد کر شده است، با زمزمه روح بخش محبتت نوازش می کنی. تو می آیی و من خوب می دانم که روزی از همین دریچه که سال هاست بسته مانده است، جوانه ای خواهد رویید؛ جوانه ای سبز که از خیال همیشه منتظر من به سمت آسمان های آبی حضور تو سر بر خواهد آورد. تو می آیی و زمین در زیر پای تو از شادی می شکفد. تو می آیی و رودهای احساس، از دستان پر مهر نسیم، بر منتظران واقعی ات جاری می شوند. ای تجلی مهر خداوند در زمین! شوره زار خشک دل های خسته مان در انتظار نوازش نرم نگاه پر مهر توست! سوار سبزپوش آرزوهای ما! روایت گر فتح و پیروزی مسلمانان! وارث بدر و حنین! ذوالفقار حیدر در دستان توست و نرمی کلام مصطفی از زبان تو جاری می شود. یا حُجّهُ اللّه علی خلقه! هلا نگاه تو باران ترین باران ها ببار بر در دل تبدار این بیابان ها بگو که پنجره بر دوش، تا کجا آخر سکوت و صبر تو و پرسش خیابان ها چه قدر این دل بر باد رفته ام خوانده است تو را زحنجره زخمی نیستان ها

دلنوشته مهدوی (مینویسم به امید روزی که)

برای عدالت می نویسم...

می نویسم، برای روزهایی که عطر عدالت، کوچه های دلتنگی را لبریز کند

و نسیم شادی بخش شاپرک ها چتری برای دلخوشی شمعدانی ها باشند.

به امید روزی که یک بار دیگر،

صدای دلنشین بلال، از مأذنه های شهر بلند شود و خستگی را، از تن منتظران بزداید.

به امید روزی می نویسم که

پیچک های عاشق، از روشنای پنجره ها بالا روند و دست در دست ابرها با آسمان پیوند بخورند.

دلخوشیم برای فردایی که بهار،

پیراهن سبز خود را بر تن کند و پروانه ها، تمام کوچه باغ ها را با بال های طلایی خودشان جارو کنند

و زمین، از دست های مهربان باران، فراوانی بنوشد و آن گاه است که مطمئن می شوم،

«هزار آیینه می روید به هرجا می نهی پا را     همین قدر از تو می دانم، هوایی کرده ای ما را

میان چشم هایت دیده ام قد می کشد باران     ... و اندوهی که وسعت می دهد بی تابی ما را»

آقای مهربان!

هزار و این همه سال است که خنده ها، از لب ها گرفته شده و کوچه های امید، در حسرت یک بهار ماندگار تکیده.

احساس ها در خود فراموشی خاموش می شود، وقتی که پرچم های رنگارنگ تزویر، بر فراز ویرانی های تمدّن در اهتزاز باشد.

مهربان همدم!

روزگار بدی شده است. برای تمامی عاشقانت.

از خود می بریم و با گناه پیوند می خوریم و در گرداب معاصی دست و پا می زنیم و کسی به داد دلِ تنگ ما نمی رسد.

تو می دانی، بسیار سخت است که باشیم و از نیامدنت گلایه نکنیم.

سخت است که تو را برای چهار فصل امید، نخوانیم و در خود بپوسیم.

در روزگاری که پرستوها، از سرزمینِ وجودشان کوچ می کنند

و تحمل سوز تازیانه های فراق را ندارند، جان می کَنیم.

دریاها در رکودی به وسعت یک باور، می میرند و از دلِ دریاها مرداب ها جان می گیرد

و ماهی های سرخ عاشق، در حسرت امواج خروشان دریا، پولک های طلایی خود را در تُنگ کوچک تنهایی شان می شویند و فریاد می زنند که:

«ای آخرین ترانه و ا آخرین بهار

باز آکه بی حضور تو تلخ است روزگار

مولای سبزپوش من، ای منجیِ بزرگ

تعجیل کن که تاب ندارم در انتظار.»

دلنوشته مهدوی (خدایا انصاف نیست!)

  خدایا! من قبول میکنم که گنه کارم، من قبول میکنم که به وظیفه ام عمل نکردم، من قبول دارم که کم کاری کردم، ولی خدایا مگر زمان پیامبر گنه کار نبود؟! مگر همه اهل عمل بودن و به وظیفشونم عمل میکردن؟! اون زمان همه میتونستن امام و مولای خودشون رو ببین اعم از گنه کار و متقی – مسلمان و غیر مسلمان. همه میتونستن راحت با امام خود ارتباط برقرار کنن و مشکلاتشون رو ازش بپرسن. همه میتونستن با امامشان درد دل کنن و.... پس چرا ما آقامون رو نمی بینیم خدایا؟! یعنی ما از بدان اون زمان هم بدتریم؟!

خدایا؟ اینکه اونا امام و پیامبرشان رو دیده اند ولی ما ندیده ایم یکسانه؟!

خدایا شاید کسانی در جواب بگن: اگر امام خود را نشان دهد دشمنان اورا میکشند. ولی خدایا در خواب که می تونیم- نمیتونم خدا؟! اصلا خدایا! چطور دلت میاد که در زمان پیامبر گنه کاران امام و پیامبر رو می دیدند ولی الان ما .....؟! مولاجان! آقا جان! تو مولا و امام مایی! آقا جان، هرچند که ما گنه کاریم، رو سیاهیم، تنبلی کردیم، .... ولی آقاجان حق داریم مولای خود را ببینیم.

آقا جان! تو را به قرآن به گناه ما نگاه نکن مولاجان! تو را به پهلوی شکسته زهرا به گناه ما نگاه نکن مولاجان! بخدا ما هم دل داریم ما هم انتظار داریم اماممان را ببینیم ماهم بنده ی خداییم ما هم شیعه ی شماییم ما هم به کمک شما نیاز داریم مولاجان!

شاید یه بار چششمون به جمال زیبایتان بیفتد ، ما هم دست از گناه بکشیم و آدم بشیم ! شاید یکبار نفس قدسیتان به ما بخورد ما هم خوب بشیم! آقا اگر خود را به ما نشان ندهی از شما به مادرت زهرا شکایت میکنم به خدا شکایت میکنم. دوستان شما رو به خدا قسم ، بیایید دل مهدی رو نشکنیم، بیایید یاری گر مولایمان باشیم و ....

به ما نگفتند از خاص ترین!

ســـــلام آقـــــای من !

آقا جان تمام سالهایے که درس خواندیم : دبیر شیمے به ما نگفت که اگر عشق و ایمان و معرفت با هم ترکیب شوند شرایط" ظـــــهور " تو مهیا مے شود ! دبیر زیست نگفت که این صداے تپش قلب نیست ؛ صداے بے قرارے دل براے " مـــــهدیست " ! دبیر ادبیات از عشق مجنون به لیلے ,از غیرت فرهاد نسبت به شیرین گفت اما از عشق شیعه به "مـــــهدی" ؛ از غیرتش به "زهرا(س) " نگفت !

دبیر تاریخ نگفت که اماممان امسال سال چندم غربتش است؟! نگفت غربت اهل بیت " علے(ع) " از کے شروع شد و تا کے ادامه دارد !

دبیر دینے فقط گفت که انتظار فرج از بهترین اعمال است اما نگفت که انتظار فرج یعنے گـــــناه نکنیم و یعنے" گـــــناه نکردن " از بهترین اعمال است ! دبیر عربے به ما یاد داد که "مـــــهدے " اسم خاصے است که تنوین پذیر است !

اما نگفت که "مـــــهدے " خاص ترین اسم خاص است که تمام غربت و تنهایے را پذیرا شده است ...

ابا صالح ...

ابا صالح دلــــم سامان نـــدارد /   مگر هجر تــو را پایـــان نـــدارد

ابا صالـــح بیـــا دردم دوا کــن /  مرا از دیدنـــت حاجــت روا کن

ابا صالح مـــرا با روسیــــاهی /  به خود راهم بده با یک نگاهی

ابا صالح فقیــــرم من فقیـــرم /  بده دستی که دامانت بگیـــرم

ابا صالح تو خوبی مـن بدم بــد /  مرا از درگهــــت ردم مکــن رد

اباصالح چه خوش زیبنده باشد /  کـه تو لعل لبت پر خنـده باشد

ابا صالح عزیـــــز آل یاسیـــــن /  بیا درجمع ما یک لحظه بنشین

مجنون شدم...

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا

گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم

شاید قرار نیست مداوا کنی مرا

من آمدم که این گره ها وا شود همین!

اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا

حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم

حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا

من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام

وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا

آقا برای تو نه ! برای خودم بد است

هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا

من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی

وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا

این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین

شاید غلام خانه زهرا کنی مرا