آقا جان!

بحق کوچه وچادر خاکی بیا... بیا ... که سید علی ماتنهاست وچاهی ندارد که غصه هایش را بااو در میان بگذارد.

بیا ورأس سبز شاپرکهایی باش که در جستجوی قبر یاس سرگردان کوچه های هاشمی اند. ای پیدا ترین پنهان من! تا تو بیایی مروارید چشمانم رابرای سلامتیت صدقه می دهم وبرای آمدنت روزه سکوت می گیرم وبا جام وصال تو افطار می نمایم. نذر کرده ام که بیایی تا جان شیرین را فرش قدمها یت نمایم. پس بیا که نذر خود را ادا کنم... ای آفتاب عمر! تا تو بیایی انتظار را قاب میکنم وبر لوح دلم می کوبم. فریاد را حبس می کنم وبه سکوت اجازه حضور می دهم. در نبود تو جام تلخ فراق را سر می کشم وسر به دوش هجران می نهم وبرای آمدنت دعا می کنم. به امید آنروز هزار وصد وهفتادمین شمع را روشن می کنیم ومنتظرت می مانیم. به خدای کعبه می سپارمت وسبد سبد نرگس ویاس تقدیمت میکنم...

یابن الزهرا

کاش میدانستم که کجا وکی دلها به ظهور تو آرام خواهند گرفت.

بنفسی أنت! به جانم سوگند که تا طلوع صبح صادق به انتظارت خواهم ماند ولحظه ها را با تمام سنگینی به دوش می کشم وسکوت ثانیه ها را به ازای فریاد زمان تحمل می کنم.

فقط برای رسیدن به لحظه با شکوه وصالت.

آقا جان!

دروادی انتظار زمان را بنگر که چگونه از هجر تو همچون شمع ذره ذره آب می گردد.

کی می آیی که قطره ها به دریا بپیوندند؟

خیبر گشای فاطمه(س) کی می آیی؟

کی می آیی که کران تا بیکران دلم را برایت چراغانی کنم وچشمانم را فرش قدومت نمایم؟

بیا که بهار بی صبرانه مشتاق آمدن توست وقلبم جویبار اشکهایی که هرروز وشب برای فراق تو ریخته می شوند.

یاس سفیدم! بیا که با ظهورت آیه"والنهار اذا تجلی" تأویل گردد.

بیا که چشمه سار وجودم سخت خشکیده وفریاد العطش برآورده،بیا تا از نرگس چشمانت عطری برای سجاده ام بگیرم.

بیا ومرا زائر شهر قاصدکها کن،بیا...

دلنوشته مهدوی(اکسیژن)

 

یا صاحب الزمان

  علم جغرافیا،ثابت کرده است که با افزایش ارتفاع،مقدار اکسیژن کم میشود. نبودنتان بر این قانون طبیعت مهر تایید زده است... هرچه بیشتر بر دل مهربانتان زخم می نشانم... بیشتر از شما دور میشوم و ارتفاع از من تا شما آن چــُنان زیاد میشود که نفس کم می آورم و اکسیژن شرم میکند از ورود به ریه هایم... .

دلنوشته مهدوی

 شما دوستمون دارید؟

  گاهـــی کارا بدجوری به هم گره میخوره... از اون گره های کور که نه با دست باز میشه و نه با دندون از اون گره ها که ما قدرت باز کردنش رو نداریم. این جاست که حواسمون یکم جمع میشه...چی کار کردم که گره افتاده؟ این موقع است که به زمین و زمان چنگ میندازیم تا یکی کمکمون کنه تا ما رو از شــرّ این گره نجات بده. از همه کمک میخواییم ... اگه یکم آدم دینداری باشیم توسل میکنیم و همه رو واسطه قرار میدیم بلکه گره باز بشه... اما بعضی گره ها... ! گاهی این گره ها یه امتحانه...یه امتحان بزرگ که ببینن تو چند مرده حلاجی؟ توی حرف زدن که همه خوبن...اما کسی که توی شرایط قرار بگیره و دلسرد نشه،خسته نشه کـــَـمه!!! گاهی هم بر میگرده به نیت هامون " الاعمالُ بالنیّات " ... یعنی کارامون با نیت خالصانه نبوده... آقا جان نمی دونم " گیـــر" این گره های کور شده زندگی ما کجاست... امـــا شما قطعا آگاهی دارید.کمکمون کنید. ما جز شمـــا کسی رو نداریم...درسته کارامون قلبتون رو میشکنه. درسته هــِی عهد می بندیم و میزنیم زیرش. اما مادر و پدر حتـــی اون بچه ی بدشون رو هم دوست دارن. شما هم مـــا رو دوست دارید؟ میشه کمکمــون کنید؟!!

حدیث شناخت امام زمان

  امامان معصوم معرفت به امام زمان را جز و لوازم ایمان برشمرده و فرموده اند: ((لَایَکُونُ العَبدُمُومِناًحَتَّی یَعرِفَ اللَّهَ ورَسُولَهُ وَالائمهَ کُلَّهُم وَاِمامَ زَمانِه وَیَرُدَّاِلیهِ وَیُسَلِّم لَه)) بنده خدا مومن نمیشود تا آنکه خدا و رسولش وهمه ائمه و امام زمانش رابشناسد و در امورش به امام زمانش رجوع کند و تسلیم او باشد. الکافی،ج۱،ص۱۸۰

حدیث رجعت

امام صادق(ع)فرمودند:

اوَّلُ مَن تَنشَقُ الارضُ عَنهُ ویَرجعُ الَی الدُّنیَا الحُسَینُ بنُ عَلی(ع)و اِنَّ الرَّجعَهَ لَیسَت

بِعَامَّه بَل هِیَ خاصَهُ،لَا یَرجِعُ اِلَّا یَرجِعُ الَّا مَن مَحضَ الاِیمَانَ مَحضاً او مَحَضَ الشِّرکَ مَحضاً.

 

نخستین کسی که قبرش می شکافدو زنده شده،به دنیابازمیگردد،حسین بن علی(ع)است

واین رجعت،عمومی نیست(که تمام مردگان زنده شده،سر از قبربرآورند)،بلکه افرادخاصی بهدنیا برمیگردند وآن ها یامومن خالص هستندیامشرک محض.

البرهان فی تفسیرالقرآن،ج۳،ص۵۰۷

دلنوشته مهدوی

(به امید آن روز)

 

تو می آیی و روی هر درخت پر شکوه لانه ای از امیدبرای کبوتران غریب خواهی ساخت.

صدای تو، بغض فضا را می شکافد. فضای مه آلودی که قلب چکاوکها را از هر شاخه درختش آویزان کرده اند.

تو با دستهایت بر قلبهای شقایق ها رنگ سبز امید خواهی زد و با رنگ پر معنای دریا خواهی نوشت: " به نام خدای امیدها"! تو می آیی در حالی که دستهایت پر از گلهای نرگس است.

تو دل سرد یکایک ما را با نواهای گرمت آفتابی می کنی و کعبه عشق را در آنها بنا خواهی کرد.

دست نوازش بر سر میخک هایی خواهی کشید که باد کمرشان را خم کرده است. تو حتی بر قلب کاکتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد.

تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد کرد... تو می آیی ای پسر فاطمه ، یوسف زهرا یا مهدی. به امید آن روز!

دلنوشته مهدوی ( اما شما میبینی)

 

گاهـــی کارا بدجوری به هم گره میخوره... از اون گره های کور که نه با دست باز میشه و نه با دندون از اون گره ها که ما قدرت باز کردنش رو نداریم.

این جاست که حواسمون یکم جمع میشه...چی کار کردم که گره افتاده؟ این موقع است که به زمین و زمان چنگ میندازیم تا یکی کمکمون کنه تا ما رو از شــرّ این گره نجات بده.

از همه کمک میخواییم ... اگه یکم آدم دینداری باشیم توسل میکنیم و همه رو واسطه قرار میدیم بلکه گره باز بشه... اما بعضی گره ها... !

گاهی این گره ها یه امتحانه...یه امتحان بزرگ که ببینن تو چند مرده حلاجی؟ توی حرف زدن که همه خوبن...اما کسی که توی شرایط قرار بگیره و دلسرد نشه،خسته نشه کـــَـمه!!!

گاهی هم بر میگرده به نیت هامون " الاعمالُ بالنیّات " ... یعنی کارامون با نیت خالصانه نبوده... آقا جان نمی دونم " گیـــر" این گره های کور شده زندگی ما کجاست... امـــا شما قطعا آگاهی دارید.کمکمون کنید.

ما جز شمـــا کسی رو نداریم...درسته کارامون قلبتون رو میشکنه. درسته هــِی عهد می بندیم و میزنیم زیرش. اما مادر و پدر حتـــی اون بچه ی بدشون رو هم دوست دارن.

شما هم مـــا رو دوست دارید؟ میشه کمکمــون کنید؟!!