شعر مهدوی ـ بیا مولای من

بیا که می شود از چشمت استعاره گرفت

ز آسمان نگاهت گل ستاره گرفت

بیا بیا که عقابان قفس گرفتارند

تمام آینه‌ها داغدار زنگارند

بیا که جهان بی تو عرصه تنفس نیست

مجال دیدن آفاق و سیر انفس نیست

حضور آب ز کام تو وام می‌گیرد

لب عطش ز لبت التیام می‌گیرد

هجوم عطر بهار از کف تو می‌جوشد

بیا که باغ به دست تو سبز می‌پوشد