حدیث زمان ظهور

حَدَّثَنا مُحَمَّدُبنُ الحَسَنِ بنِ اَحمَدَبنِ الوَلیدِ قالَ:

حَدَّثَنا الحُسَینُ بنُ الحَسَنِ ابنِ اَبانَ،عَنِ الحُسَینِ بنِ سَعیدِِ،عَنِ النَّضرِبنِ سُوَیدِِ،عَن یَحیَی الحَلَبیِّ،عَنِ الحارِثِ بنِ_المُغَیرَهِ البَصَریِّ،عَن مَیمُونَ البانِ

قالَ:کُنتُ عِندَ اَبی جَعفَرِِ(ع) فی فُسطاطِه فَرَفَعَ جانِبَ الفُسطاطِ فَقالَ:

اِنَّ اَمرَنا قَد کانَ اَبیَنَ مِن هذِهِ الشَّمسِ،ثُمَّ قالَ:

یُنادی مُنادِِ مِنَ السَّماءِ فُلانُ بنُ فُلانِِ هُوَ الامامُ بِاسمِهِ،و یُنادی اِبلیسُ لَعَنَهُ اللهُ مِنَ الارضِ کَما نادی بِرَسولِ اللهِ(ص)لَیلَهَ العَقَبَهِ.

میمون البان گوید:

من در خیمه ی امام باقر(ع) نشسته بودم که امام یک طرف خیمه را بالا زد و فرمود:

امر ما از این آفتاب روشن تر است،سپس فرمود:

ندا کننده ای از آسمان ندا می کند که امام فلان پسر فلان است ونام او را می برد وابلیس-لعنه الله-نیز از زمین ندا کند همچنان که در شب عقبه بر رسول خدا(ص) ندا کرد.

منبع:صدوق،کمال الدین وتمام النعمه،دارالحدیث،۱۳۸۲،ج۲،ص۵۵۵